Inge Guffens

“Als filmmaker en mantelzorger van zowel mijn schoonmoeder – die bij ons in huis woont – en mijn ouders die nog thuis wonen maar steeds meer hulp nodig hebben, herken ik het proces waar Doy samen met Toon en Janne in zitten. Doy wil regie houden over zijn leven en genieten van zijn oude dag op zijn geliefde boerderij. Toon en Janne willen dat mogelijk maken.
Bij onze eerste ontmoeting raakte Doy mij. Door zijn oorspronkelijkheid, zijn humor en zijn guitige blik. Een man van weinig woorden, iemand die zich – op het eerste oog – niet snel van de wijs laat brengen. Maar klopt mijn observatie? Want de vraag is: hoe gaat Doy om met deze grote verandering in zijn leven? Hoe ervaart hij dit proces?

Veel mensen met wie ik praat over mantelzorg, zien het als ‘iets dat je overkomt’. Daarmee krijgt het een negatieve lading. In mijn eigen situatie ervaar ik die negativiteit niet. Integendeel. Het voelt als een verrijking. De film laat zien dat mantelzorg geen last hoeft te zijn als je goede afspraken met elkaar maakt en eerlijk en open communiceert over cruciale zaken.

Eva Zwart

“Wat mij vooral trof toen ik Doy en zijn familie voor het eerst ontmoette, was de authenticiteit; de warmte van de familie, het haast tastbare respect voor elkaar én de boerderij. Maar ook de oorspronkelijkheid van het woonhuis maakte indruk op me.
De keuken van Doy bracht me 50 jaar terug in de tijd, heel bijzonder.

De kleinere boeren op het platteland zijn sowieso al een uitstervende soort tegenwoordig. Boerderijen met een interieur zoals bij Doy zullen in de komende jaren grotendeels verdwijnen. Met onze film zorgen we ervoor dat die beelden niet verloren gaan: ze worden onderdeel van het collectief geheugen. Ik ben heel nieuwsgierig naar hoe de werelden van Doy en Toon en Janne uiteindelijk bij elkaar komen. Hoe verbind je generaties? Hoe ‘vernieuw’ je met respect voor erfgoed? Kan dit een voorbeeld zijn van een nieuwe woonvorm waar we in Nederland naar op zoek zijn? ”